jueves, agosto 31, 2006

La Generación de los 80


El objeto de esta misiva es la de reivindicar una
generación, los 80, de todos aquellos que nacimos en los 80
( un par de años arriba, años abajo), la de los que estamos
currando de algo que nuestros padres ni podían soñar, la de
los que vemos que el piso que compraron nuestros padres
ahora vale 20 o 30 veces más, la de los que estaremos
pagando nuestra vivienda gasta los 50 años.
Nosotros no estuvimos en la Guerra Civil, ni en mayo del
68, ni corrimos delante de los grises, no votamos la
constitución y nuestra memoria histórica comienza con las
olimpiadas del 92. Aunque no nacimos en una dictadura,
siempre hemos tenido una conciencia democrática y la serie
Cuéntame nos parece que es una mierda que hace apología del
franquismo.
Por no vivir activamente la
Transición se nos dice que no tenemos ideales y sabemos de
política más que nuestros padres y de lo que nunca sabrán
nuestros hermanos pequeños y descendientes.
Somos la última generación que hemos aprendido a jugar en
a calle a las chapas. La peonza, las canicas, la comba, la
goma o el rescate y, a la vez, somos la primera que hemos
jugado a videojuegos, hemos ido a parques de atracciones o
visto dibujos animados en color. Los Reyes Magos no siempre
nos traían lo que pedíamos, pero oíamos (y seguimos oyendo)
que lo hemos tenido todo, a pesar de que los que vinieron
después de nosotros sí lo tienen realmente y nadie se lo
dice.
Se nos ha etiquetado de generación X y tuvimos que
tragarnos "bodrios" como: Reality Bites, Melrose place o
Sensación de vivir (te gustaron en su momento, vuélvelas a
ver, verás que chasco). Lloramos con la muerte de Chanquete, con la
puta madre de Madre de Marco que no aparecía con las putadas
de l a Señorita Rottenmayeer.
Somos una generación que hemos visto a Maradona hacer
campaña contra la droga, que nos reímos de un anuncio que
decía que si el Madrid era otra vez campeón.
Hemos vestido vaqueros de campana, de pitillo, de pata de
elefante y con la costura torcida; nuestro primer chándal
era azul marino con franjas blancas en la manga y nuestras
primeras zapatillas de marca las tuvimos pasados los 10 años.
Entramos al colegio cuando el 1 de noviembre era el día de
Todos los Santos y no Halloween, cuando todavía se podía
repetir curso, los últimos en hacer B.U.P. y C.O.U, los pioneros de la E.S.O.
Hemos sido las cobayas en el programa educativo, somos los
primeros en incorporarnos a trabajar a través de una ETT y a
os que menos les cuesta tirarnos del trabajo.... Siempre nos recuerdan
acontecimientos de antes que naciéramos, como su no
hubiéramos vivido nada histórico.
Nosotros Hemos aprendido lo que era el terrorismo contando
chistes de Irene Villa, vimos caer el muro de Berlín y a
Vores Yelsin borracho tocarle el culo a una secretaria; los
de nuestra generación fueron a la guerra (Bosnia, ect.) cosa
que nuestros padres no hicieron; gritamos OTAN no bases
fuera, sin saber muy bien qué significaba y no enteramos de golpe un 11 de septiembre.
Aprendimos a programar el video antes que nadie, jugamos
con el Spectrum, odiamos a Bill Gates,.vimos los primeros
móviles y creímos que Internet sería un mundo libre.
Somos la generación de Espinete, Don Pimpón y Chema el
panadero farlopero. Los que recordamos a Enrique del Pozo
cantando con Ana (abuelito dime tu....). Los mundos de Yupi
y las pesetas rubias. Nos emocionamos con Superman, ET o En busca del
Arca Perdida. Comíamos Phosquitos y los Tigretones eran lo
mejor, aunque aquello que empezaba (algo llamado Bollycao)
no estaba del todo mal.
Somos la generación del "El coche fantastico", "Oliver Benji..................
La generación que se cansó de ver los mamachichos. La
generación a la que le entra la risa floja cada vez que
tratan de vendernos que España es favorita para un mundial.
La última generación que veía a su padre poner la baca del
coche hasta el culo de maletas para ir de vacaciones. La
última generación de las litronas y lo porros, y qué coño,
la última generación cuerda que ha habido.
Este correo está dedicado a las personas que nacieron
entre 1980 y 1990 la verdad es que no sé cómo hemos podido
sobrevivir a nuestra infancia!!!!.
Mirando atrás es dificil creer que estemos vivos en la España de antes:
Nosotros viajábamos en coches sin
cinturones de seguridad traseros, sin sillitas especiales y
sin air-bags, hacíamos viajes de más de tres horas sin
descanso con cinco personas en el coche y no sufríamos el
sindrome de la clase turista. No tuvimos puertas con
protecciones, armarios o frascos de medicinas con tapa a
prueba de niños. Andábamos en bicicleta sin casco, ni
protectores para rodillas ni codos. Los columpios eran de
metal y con esquinas de pico.
Salíamos de casa por la mañana, jugábamos todo el día , y
solo volvíamos cuando se encindían las luces. No había
moviles.
Nos rompiamos los huesos y los dientes y no habia ninguna
ley para castigar a los culpables. Nos abríamos la cabeza
jugando a guerras de piedras y no pasaba nada, eran cosas de
niños y se curaban con mercromina (roja) y unos puntos y
todos contentos. Íbamos a clase cargados de libros y
cuadernos, todo mitido en una mochila
que, rara vez, tenia refuerzo para los gombros y , mucho menos ruedas!!!.
Comíamos dulces y bebíamos refrescos, pero no éramos
obesos. Si acaso alguno era gordo y punto.
Estábamos siempre al aire libre, corriendo y jugando.
Compartimos botellas y latas de refrescos y nadie se
contagio de nada. Sólo nos contagiábamos los piojos en el
cole. Cosa que nuestras madres arreglaban lavándonos la
cabeza con vinagre caliente (o los mas afortunados con Orión).
Y ligábamos con las niñas jugando a beso, verdad y
atrevimiento o al conejo de la suete, no en un Chat. Éramos
responsables de nuestras acciones y acarreábamos con las
consecuencias. No había nadie para resolver eso.
La idea de un padre protegiéndonos, si trasgrediíamos
alguna ley, era inadmisible, si acaso nos soltaban un
guantazo o un zapatillazo y te callabas. T
uvimos libertad, racaso, respeto, éxito
y responsabilidad, y aprendimos a crecer con todo ello.
Tú eres uno de ellos?? ¡enhorabuena! Pasa esto a otros/as
que tuvieron la suerte de crecer como niños, antes de que
todos estos niñatos que hay ahora que se creen algo y no
tienen respeto ni educación a nadie destrocen el mundo en le
que vivimos.

(típico texto enviado a mi email pero simpático y distinto a otro que ya habia leido)

Un saludo para mis compañeros del principio de los 80!!! esos viejunos!!!

3 Delirios

Blogger Marta said...

Uola Maco!!!
Sóc la Marta (valls), com anem?
esta molt currada aquesta pàgina i aquest text tb!! Visca la generació dels 80!!!
Un petonàs i sàpigues que tot i la distància et segueixo tinguent present.
Muaaaaaaaaa

21 diciembre, 2006 14:44  
Blogger Unknown said...

Martoooona!! merci pel comentari em fa molta ilu ^_^

Fa massa que no ens veiem ja, pasa que no tinc mai temps entre el curro i les classes pero prometo fer un racó i a veure si podem quedar :-)

Petooons

24 diciembre, 2006 10:35  
Blogger tru3n0 said...

Tio, está muy bien tu blog pero casi me dejo la vista leyendo sobre fondo negro :S por lo demás me ha encantado el texto. un saludo!

12 agosto, 2008 19:03  

Publicar un comentario

<< Home